Op de achtergrond luisterde ik naar het onregelmatige gekakel. Geraaskal of rustig spreken, het kwam uit mijn laptop. Meewarig bekeek ik de mimiek van onze burgervader. Ik zag een vermoeide, gesloopte man. Wat een chaos dacht ik. Zo is het dus. Meer is er niet. Alleen maar minder. Zo ziet verval er dus uit, aan het eind van het jaar. Richting het nieuwe jaar.
Ik dacht terug aan mijn tijd, in een andere stad. Een stad met een ziel. Reuring, warmte, hoe klein dan ook. Misschien omdat ik jonger was, en nog meer met een roze bril naar het leven keek. Wellicht was dat het.
Dat ik hem toen, voor hij voor de PvdA de raad in ging, een klein cadeau gaf. Een notitieblok met potlood en plechtig de woorden sprak: "Zo vriend, zo kun je altijd blijven nadenken, aantekeningen maken, doorvragen en nooit meer de weg kwijt raken. Dan word je een groot sociaal man!" En ik gaf het hem, met een open warme knuffel.
Trots als een aap, zoals een man kan zijn, zag ik hem glimmen. Ego en testosteron, het zijn mooie stoere eigenschappen, maar soms ook heel nare.
Op de achtergrond hoorde ik gebonk. Het geluid kwam uit mijn laptop. Vuisten op een tafel slaand. Een bestuurder werd emotioneel, kwam er niet uit. Bonkend op zijn tafel slaan. Je zag het niet. Hoorde het en zag de mimiek. Je rook het niet, maar wel zag ik de angst in zijn ogen.
Man, man, wat een droefenis. Waarom? Waarom zo? Ik hoor niemand schrijven?
Mijn vriend verloor ik uit het oog. Hij verloor zijn kladblok en ook zijn potlood. Hij hield iets heel lang verborgen, en deed iets wat niet mocht. Kwam er niet meer uit. Vluchtte.
Ver weg van familie, vrienden, werd het hem te veel.
Hij sprong van de brug.
Van grote hoogte.
Nog één keer stoer met een groot ego: "Kijk, wat ik durf! Doe...."
Ik voel een verstikkend verdriet in mijzelf opkomen. Te wijs geworden om het niet meer weg te stoppen.
Kansloos sprong die PvdA-er van de brug.
Hij had dit nooit, nooit moeten doen.
