NRE. Het vuur is aangestoken.
Lopend door de wijk De Laak word ik staande gehouden door een oudere man. "Bent u die meneer van de Werkgroep, vraagt hij mij?". Ik knik en stel mij aan hem voor.
We geven elkaar een warme hand. Al pratende lopen wij langzaam richting het Picus/NRE terrein.
Hij vertelt mij over wat hij daar meemaakte bij 'de Picus'. Op het NRE terrein. Decennia heeft hij er gewerkt. Ik kon het voelen aan het eelt op zijn hand, toen ik hem een hand gaf.
Een vakman, echte arbeider. Met liefde voor hout.
Hij loopt door en wijst. "Daar", zegt hij en wijst precies aan waar alle gestorte, gelekte grondervuiling zit. Op het hele Picus terrein en kade. 'Da witte nie, kunde nie wete.'
Vertelt verhalen, je voelt de lucht van de geschiedenis terugkeren. Passie, vervlogen tijden. Historische beelden passeren je netvlies. Betrokkenheid, vakmanschap, vechtlust zit nog steeds in deze oude man. De man van Picus. "He is vôr d'n duvel nie bang."
Voordat wij na de wandeling afscheid nemen, klampt hij mij vast. 'Ksnap er de balle niej van. Die het zeker nun klap van de molen gehad, of wa.'
Ik voel mij overdonderd. Probeer eerlijk te zijn. Zeg hem, dat wij, burgers, buurtgenoten, er voor strijden. Dat dit stadsdeel kwaliteit moet behouden en ambitieus moet vernieuwen. Dat eisen wij!
Niet het huidig bij elkaar gerommelde bouwplan, na alles wat wij weten.
Hij steekt het vuur aan. Zijn sigaar gloeit. Tevreden loopt de beste man door. Hopend op een beter nieuw realistisch Eindhoven.
Thuisgekomen vind ik een enveloppe op de deurmat, van andere burgers. Misschien dat ik volgende keer over deze Spechten vertel. De Laak is niet meer stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten