"Hoe zou het zijn?"

Ontspannen in een ligstoel, sta ik onder spanning. Tot diep in de nacht heb ik zitten typen en doen we research.
Mijn vrouw schudt vaker haar hoofd de laatste tijd. Zij is de gulste en begrijpt dat dit therapeutisch werkt, tijdelijk is.

In de vorm van een banaan, in mijn ligstoel, type ik weer.
Dag in, dag uit. Als een verslaving. Denk terug en kijk vooruit.

Eindeloze luchten. Een helder artikel.

Hoe zou het zijn als ik hier nooit was komen wonen en ik kijk omhoog. Dagelijks de schilderrijke luchten van de kust had kunnen blijven aanschouwen. Met een frisse stramme wind in mijn gezicht.

De blik, het beeld, is nu anders. En straks wordt dit zicht nog verder verstoord. Is het verstoord omdat wij accepteren dat, zwijgen, misleiding een soort norm schijnt te zijn geworden?
Ons collectief bewustzijn lijkt op sterven na dood te zijn. Egocentrisme hoogtij viert. En een vreemde vorm van angst, regeert velen.
Na zeven magere jaren schijnt de economie weer aan te trekken, hoor ik door de radio. Misschien komt iedereen meer 'los'. Gaan we met elkaar in gesprek komen en hopelijk ook echt meer delen.

Ik lees het artikel van Ger Groot; "In Nederland heet 'corruptie' hoogstens fraude". Leg de krant weg en denk na.
Pak de krant, lees het nog eens.
Kijk naar boven. Sla de krant dicht.

Blijf staren. Denk. Ontspan.

"Hoe zou het zijn?" Als iemand zijn mond open doet? Als er iets op straat komt te liggen? Als er iets boven komt?
As..."As is verbrande turf." Zuur. En dat is speciaal.

Ik pak de laptop weer. Ga typen. Nog even wat mails en stukken lezen. Politici, vrienden bedanken. Er kantelt iets.
Informatie verwerken. We komen er wel. Zo zal het dus zijn.